Nazwa „prawo cywilne” wywodzi się języka łacińskiego. Ius civile (prawo obywatelskie) to najdawniejsza warstwa prawa rzymskiego; było to prawo uchwalone przez i dla obywateli rzymskich – regulowało wzajemne stosunki osobiste i majątkowe.
Prawo cywilne jest jedną z najważniejszych gałęzi systemu prawnego każdego państwa – obejmuje kwestie bezpośrednio zawiązane z życiem codziennym każdego człowieka: dysponowanie naszym majątkiem, sprawy własności, obrotu towarów itp. Podmiotami prawa cywilnego są osoby fizyczne (czyli po prostu ludzie, każdy człowiek; przy czym pełną zdolność prawną mają osoby po ukończeniu 18 roku życia lub po ukończeniu lat 16, jeśli za zezwoleniem sądu zawarły związek małżeński) i osoby prawne, czyli różne organizacje społeczne i gospodarcze, którym prawo nadaje tzw. „osobowość prawną”, np. Skarb państwa, spółki z.o.o, spółki akcyjne, fundacje, kościoły, stowarzyszenia czy związki zawodowe.
Podstawowym źródłem prawa cywilnego w Polsce jest Kodeks cywilny, uchwalony 23 kwietnia 1964. Ze względu na ogromnie bogaty materiał kodeks nie obejmuje całości przepisów prawa cywilnego, a jedynie podstawowe zasady i główne instytucje. Źródłem prawa cywilnego jest także prawo zwyczajowe, ukształtowane w toku długoletniego stosowanie w praktyce. Kodeks cywilny składa się z 4 ksiąg: części ogólnej, prawa rzeczowego, prawa zobowiązań i prawa spadkowego. Choć kodeks nie objął zagadnień prawa autorskiego i wynalazczego (prawa własności przemysłowej), pojęcia te również wchodzą w zakres prawa cywilnego.
Spośród innych gałęzi prawa prawo cywilne wyróżnia przede wszystkim charakter majątkowy większości stosunków regulowanych przez normy prawa cywilnego. Ale prawo cywilne odnosi się także (niezależnie od ich ochrony w innych przepisach) do dóbr osobistych, takich jak życie, zdrowie, nietykalność cielesna, wolność, strefa życia prywatnego, cześć, godność osobista, swoboda sumienia, nazwisko, wizerunek czy dobre imię. Podstawowa cecha, która charakteryzuje prawo cywilne, to równorzędność stron. Równorzędność formalna oznacza, że jeden podmiot stosunku prawnego nie jest podporządkowany drugiemu podmiotowi. Innymi słowy: każdy może swobodnie zadecydować, czy chce zawrzeć umowę, z kim, w jakiej formie i o jakiej treści. Należy podkreślić, że w określonym stosunku cywilnoprawnym zazwyczaj każda ze stron jest jednocześnie w jakiś sposób uprawniona i zobowiązana. Np. w umowie sprzedaży sprzedający zobowiązany jest do przeniesienia własności na kupującego, a jednocześnie jest uprawniony do otrzymania za to od niego określonej zapłaty; z kolei kupujący jest uprawniony do odebrania danego dobra, a zobowiązany do zapłacenia ustalonej kwoty.
Prawo cywilne ma zastosowanie do wszelkiego rodzaju umów zawieranych przez podmioty prywatne, jak wspomnieliśmy przepisy prawa cywilnego nie określają jednak z góry dokładnej i pełnej treści wszelkiego rodzaju umów cywilnoprawnych. Jeżeli ustalenia nie będą sprzeczne z obowiązującymi przepisami prawa, które mają charakter bezwzględnie wiążący (czyli nie mogą być swobodnie modyfikowane) i zasadami współżycia społecznego, strony mogą kształtować treść umowy w dowolny sposób. Profesjonalna pomoc prawna przy sporządzaniu każdej ważnej umowy jest zatem całkowicie niezbędna. Posiadamy głęboką i zawsze aktualną wiedzę (nieustannie monitorujemy orzecznictwo sądów powszechnych i Sądu Najwyższego) z zakresu prawa cywilnego i wieloletnie doświadczenie w opracowywaniu i opiniowaniu umów cywilnoprawnych – obdarzając nas zaufaniem, mogą być Państwo pewni, że nasza kancelaria adwokacka zatroszczy się o Państwa dobro i interesy.
