Nazwa „spółka komandytowa” pochodzi z języka włoskiego, od società in accomandita. To właśnie we Włoszech ma swoje korzenie ta forma stosunków między wspólnikami. Jej początki sięgają XI wieku, a rzecz dotyczyła handlu morskiego i sytuacji, w której jeden wspólnik (commendator) posiadał określone towary lub środki i powierzał je kupcowi morskiemu (commendarius), którego zdaniem był obrót otrzymanymi dobrami i późniejsze rozliczenie się z osobami, od których je uzyskał.
Natura umowy spółki komandytowej polegała (i polega) zatem na tym, że jedna strona wnosi wkład majątkowy, ale pozostaje bierna i w najgorszym razie ryzykuje utratę jedynie tego, co zainwestowała, a wykładem drugiej strony jest przede wszystkim aktywność, przedsiębiorczość, umiejętności handlowe, ale odpowiada ona za zobowiązania wobec osób trzecich. Umowy tego rodzaju po pewnym czasie były zawierane także w handlu lądowym. Jedną z pierwszych kodyfikacji umów spółki komandytowej był w Europie traktat boloński z 1583 roku.
Spółka komandytowa zalicza się do spółek osobowych – podobnie jak spółka jawna czy partnerska. Spółka komandytowa nie posiada osobowości prawnej, ale Kodeks spółek handlowych przyznaje spółce komandytowej podmiotowość prawną, co oznacza, że może ona we własnym imieniu nabywać prawa (np. do nieruchomości lub innych własności rzeczowych), zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Spółka komandytowa działa pod własną firmą.
Najważniejszą cechą spółki komandytowej jest (tak samo jak przed wiekami) istnienie dwóch kategorii wspólników: komplementariuszy i komandytariuszy. Komplementariusz to wspólnik aktywny, który prowadzi sprawy spółki i ją reprezentuje. Kierowanie spółką wiążę się z tym, że komplementariuszowi przypisana zostaje nieograniczona odpowiedzialność za zobowiązania spółki. Odpowiada on całym swoim majątkiem, przy czym obowiązuje w tej kwestii (podobnie jak w spółce jawnej) zasada subsydiarności – wierzyciel może prowadzić egzekucję z jego majątku, dopiero gdy egzekucja z majątku spółki nie będzie skuteczna. Komandytariusz to wspólnik pasywny, który nie prowadzi spraw spółki i jej nie reprezentuje. Komandytariusz posiada ograniczoną odpowiedzialność za zobowiązania spółki – odpowiada tylko do wysokości określonej w umowie kwoty, tzw. sumy komandytowej. Jeśli komandytariusz wniesie do spółki wkład co najmniej równy sumie komandytowej, nie odpowiada osobiście za zobowiązania spółki.
Umowa spółki komandytowej musi zostać zawarta w formie aktu notarialnego, a powstanie spółki następuje z momentem wpisania jej do rejestru przedsiębiorców stanowiącym część KRS. Bazując na dużej wiedzy z zakresu prawa handlowego i bogatym doświadczeniu, nasza kancelaria adwokacka przygotowuje projekty umów spółek komandytowych i przeprowadza przez cały proces rejestracji.